Heinrich Hartmann, ein echter Marschdammer Jung, hat sich ein ordentliches Stück Arbeit gemacht und viele Döntjes aus den alten Zeiten aufgeschrieben. Hierbei beschreibt er die Häuser im Marschdamm und im Vordamm und die damit verbundenen Anekdoten. Wir bedanken uns bei Herrn Hartmann, dass wir die „Hornbörger Geschichten“ veröffentlichen dürfen. Und nun viel Spaß beim Lesen.
Dat drütte Hus ob de rechte Siet.
Dat weer de Kolonialworenloden von Otto Jessen.
Dor geev dat all‘ns an Lebensmittel un ok Porzellon. Vondog seggt se dor to ,,Tante Emma Laden“.
Otto Jessen wör een besonderen Typ. Wi Kinner müssen dor jo mennigmol ton Inkeupen hin, dat wör jümmer bannig spannend. He har noch sone Waag mit twee Scholen. In de eene keum de Wor un in de annere de Gewichte. Bi Kääs in Schieben leeg he soveel op, dat de Waag binoh kippen de, denn hau he mit‘n Finger op de Schol un see „stimmt.“
Man kun ok Schnaps un Wien bi em keupen. Ik gleuf dat he dorvon bannig gern probiert hett. Kalli un ik hept mol faststellt, dat he ok Suerkohl sübst mokt hett. Op den Hof ünnem Schur stünn een Holtfatt, wo de Suerkohl bin wör. Boben op leeg een Teller un dor op een gröttem Steen. Egentlich much ik jo gorkeen Suerkohl, ober heemlich besorgt schmeckt allens. Also hebbt Kalli un ik uns von denn Kohl heemlich watt holt. Wi harm blos Pech, Otto hett uns dorbi sehn. He harr niks gauer to don, as dat bi uns Öllem notoseggen. Nu geev dat ers mol langen Hoovem, dat kenn wi jo, ober denn müssen wi ok noch hin un Afbitte doon. Dat wör dat leegste. Wi stünn dor beide as arme Sünner in‘n Loden un he meuk uns vör alle Kunnen to Sau. Dat weer to veel. Wi hept em domo Baldrian op de Fensterbank ünner sein Kommer streeken. He schall een poor Nachen nich goot schlopen hebben, wiel de Koters son Radau achtem Fenster mokt hebbt.
Otto leev in dat Hus mit sien Fro un sien Dochter Karla. Karla wör Sehniedermeisterin un meuk Kleddag für Fronslüd. Se wer n‘beten wat rundlicher as normol un güng dorüm ok nich so veel ünner Lüd. Min Mudder hett ok af un an mol bi ehr schniedem loten.
In Sommer wör bi Jessen för‘d Hus no Fieerobend allgemeenet Drepen. Denn seeten de ganzen Nobem op de Fensterbänke un schnacken klook, bit op min Vadder, de wör an Stammdisch bi _Fieten Cohrs inne Lange Stroot. Wi Jungs hebbt dor gern bi tohört, wenn de Maschdammer öber Gott un de Welt schnacken deen un allens beter wüssen. Se wüssen genau wat verkehrt wör un wie man dat beter moken kunn, ober se deen dat nich. “Ik bün dor gegen“ wör een gängiger Schnack. Dat scheunste wöm ober all de Sprüche un Schnacks, de jeder mitkreeg, de dor to Foot oder mit‘n Fohrrad vorbi keem.