Heinrich Hartmann, ein echter Marschdammer Jung, hat sich ein ordentliches Stück Arbeit gemacht und viele Döntjes aus den alten Zeiten aufgeschrieben. Hierbei beschreibt er die Häuser im Marschdamm und im Vordamm und die damit verbundenen Anekdoten. Wir bedanken uns bei Herrn Hartmann, dass wir die „Hornbörger Geschichten“ veröffentlichen dürfen. Und nun viel Spaß beim Lesen.
lk kenn noch dat Woterrad sietlich anne Möhl inne oole Au. De Möhl wör to de Tied ober all elektrisch andreeben.
Besitzer wör de Müllermeister Korl Sierke. He harr eene Fro un twee Kinner. De Dochter heet Helga un de Jung Korl. Se meen, se wöm wat Beeteres as de normolen Maschdammer so as wi un dorüm speelen wi ok nich mit jüm, ober argert heppt wi jüm düchtig.
Mit in de Familie wohn noch de Opa. De Müller un sien Vadder wöm so richtige Gnatterköpp. Se harm jümmer wat to meckern.
Wi speelen bi Siedwoter veel inne oole Au. Üm dorhin to komen, müssen wi von de Lüh ut ünner jümmere Brüch dörch, de von de Möhl no jümmem Gorden güng. Wenn Müller Korl uns to sehen kreeg, schimp he mit uns un wull uns wegjogen. Wi müssen jümmer sehn, dat wi uns heemlich vorbi schlieken kunnen. Op de Brüch stünd de Tante Meier von jümm mit een Lock dör den Belag. Wenn se jümmere Geschäfte meuken, den füll dat direktemang in‘t Woter. Ik gleuf, dat dor detwegen so veel lütje Glasool wöm.
Eenmol, as Emil, Kalli un ik ünner de Brüch an Glasoolfangen wöm, klapp op de Brüch de Dör von de Tante Meier un dor no de Deckel. Kalli wull nu uppassen, dat nix von hoben keum un nehm ne Pütz vull Woter un hau de mit Schwung von ünnen in dat Lock öber uns. Dat geev eenen hogen spitzen Schree, denn kunn wi eene Fro um Hölp roopen hören. Dat duur blos Sekunden un denn wör Korl dor un gröl dor hoben rüm. Wi sünd, so gau dat güng, dör de Lüh, öber de Sandbank, op den Lühdiek Richtung Schöpfwerk afhaut. Junge, wat hebbt wi lacht. Wi harm ober ok Bang, dat he no uns Öllem güng. Is he ober nich. He tru sik wohl nich.
De Opa harr een Ruderboot. Dormit fohr he Korl junior un Eckehard un Hartmut Gembries op de Lüh spazieren. Opa ruder un de Jungs müssen still in‘t Boot sitten. Dat wör wat för uns. Wi duken uns achter den Bunker un schmeeten mit Steen, dat se fix natt worden sind. Junge, hett Opa schümpt, ober he wüss jo nich, keen dat wör. Uns Öllern hebbt dat bestimmt mitkreegen, ober wiel de meisten ok jümmere Probleme mit denn Müller harn, hebbt se sick in Stillen een högt.