Von 1945 an wör Wohnrum beschlagnohmt, wenn man dor noog von har. Denn wöm dor von de Gemeen Utgebombte un Flüchtlinge inwiest. So ok bi uns. Wi wohn ünnen links un ham noch twee Zimmer boben no vöm. Ünnen rechts wohn Anni Meier, de erste Fro von Hein Meier, mit ehre Döchter Marga un Inge. Anni wör ne ganz lebenslustige Fro, un de Grooten höllen se für lichtsinnig, wat dat ok jümmer bedüden schull. De dree sünd ober gau wechtrocken no Stood, un dorför trock de Klockenschoster Otto Schulz mit sien Fro Hanna un de beiden Jungs Norbert un Manfred in de Wohnung in. De Jungs wöm wat jünger as wi un se wöm ok noch togereiste.

Boben wohn Kamatz mit sien Fro. He wör kriegsbeschädigt ut den ersten Weltkrieg, he harr een Been verlom. De sind ober ok bald wedder uttrocken un in de Wohnung is denn de Müllergesell Willi Köser mit sien Fro introcken.
Uns Hus har een grodet Achterhus mit twee grode Böbens. Op den ersten Böben wer een Zimmer afdeelt, ik nehm an, dat dor freuer de Gesellen schlopen hebbt. Hier trock Paul Hoffmann mit Fro, sien Schwiegermudder Frau Hirche un sien Schwoger, Wolfgang Grundmann, in. Dat wör Verwandtschaft von Otto Schulz. Otto Schulz wör nich so groot, ober gewaltig klook. He wull denn ok dat Kommando in uns Hus öbemehmen, ober min Vadder harr dor wat gegen, un dordörch weer denn ook mennig mol Rabatz in uns Hus.

För uns Kinner wöm de twee Böbens dat Scheunste. Bi schlechtet Wetter kunnen wi dor prima speelen. Min Vadder har uns eene Schaukel ophungen, man kunn Versteeken speelen un noch veelet andere.

Dat Hus stünn achtem direkt an de Kant von de Lüh. Wi Jungs hebbt uns op den böbersten Böben an de Fenster stell tun versöcht, öber de Lüh to miegen. Schafft hebbt wi dat nie, ober keen an wiedsten keum, harr wunnen.
Bi uns wöm all twee Tante Meiers in Hus inbaut, achtem op den Flur. Eene für de Mieters un eene für uns. Unsere wör direkt anne Lüh un har een grodet Fenster. Dor wör dat nie nich langwielig. Man kunn ut‘n Fenster bit Buxthud kieken oder de Zeitungen lesen, de dor as Toilettenpapier leegen. De meisten anner Hüs op denn Maschdamm harm de Tante Meiers op denn Hof, un WCs kennen wi nich. Bi uns wör dat in Winter all kold, ober bi de annem op denn Hof müss man oppassen, dat man nich anfreeren de.

In de Tied, wo een noch nich so veel ton Eeten köpen kunn, wöm wi ton Deel Sübsversorger. Min Vadder bearbeit twee Gortens, op‘n Hof harm wie Heuner loopen, ‘n ganzen Barg Ställe mit Kaninken, un wat loter keem dor noch Swien un ok een Hund ton oppassen to.

Min Mudder wör in uns Firma für denn ganzen Beukerkrom toständig. Dorto keum noch de Familie mit dree Kinner, min Süstem Trude un Hilde un ik. För denn Hushalt har se ne Hölp, ober de keumen meist as ganz junge Deerns to uns un müssen von ehr ers anlehrt warn. Wie harm also söss Lüd an Disch, un de schullen ok satt warn, ober ik kann mi nich erinnern, dat ik mol hungert heff.

1945, as de Enländer inmarschieren dän, müssen wi een Zimmer rümen un kreegen Inquartierung. Dat wörn Serganten, un as se dat erste Mol bi uns keumen, müss ik jüm wiesen, wo dat Zimmer wör, wo dat Licht angüng un wo de Toiletten wörn. De eene von jüm geev mi son flachet länglichet Pokeet. Ik wüss nich, wat dat wör, ober ersmol mitnehmen, wechschmieten kunn man dat jo jümmer noch. Ik heff dat min Mudder wiest, un de hett mi verklort, dat dat een Tofel Schokolod wör. lk wör söben Johr old un harr sowat noch nie nich sehn. Mister Grey, so wör de Noom von den Serganten, hett mi ok de erste Appelsin in min Leben schenkt. Ik much de nich, wiel ik dor glicks rinbeten heff, ik wüss ja nich, dat man de affpellen müss.

Uns Vadder wör de Füerwehrchef in Homborg. Ik hebb em detwegenjümmer bewundert, un ik wull, wenn ik old noog wör, ok Füerwehrmann warn. Unsere Mitarbeiter wöm ton grötsten Deel ok inne Füerwehr, dat wör halfwegs Plicht, üm bi uns to arbeiten. Inne schlechte Tied geev dat öfter mol Stromsperre. Wenn denn Füer wör, ok inne Nach, denn müssen miene beiden groten Süstem un ik los, üm de Füerwehrmänner, de fast Hus bi Hus op denn Maschdamm wohnen däen, to alarmieren.

Ab 1953 wör ik as Jugendfüerwehrmann mit dorbi. Wenn denn nachs Füer wör, stell Hilde dat Fohrrad, de Steebel un de Uniform für mien Vadder un unse Hushölp dat Glieke für mi proot, dat wör jümmer heel opregend.