Nix schinken!

Fiete: Wenn du mi frogst, wat to Wiehnachten dorto hüürt? denn seggt ick: ‘n Dannenboom, Stille Nacht, heilige Nacht un een Snack von mien Frau: „Nächstet Johr schinkt wi uns öber nix!“
Un dat löpt bi uns an de Adventssünndog nohmittags bi ´n Kaffee ümmer glieck av. Wi sitt an’n 1. Advent in de Stuv bie’n Kaffee, brune Koken un een Kerz brennt. An’n 2. Advent genau so, drinkt Kaffee, ett brune Koken un twee Kerzen brennt. An’n 3. Advent, Kaffee, brune Koken, dree Kerzen. Denn een’n Dag för Hilligobend is mien Frau so as jedeen Joahr tämlich vergnöögt. Wat doar bi rutt surt, dat ward jie nu gewohr, mien Frau ward mi wohl gliecks to’n Kaffee raupen – zü so – wat heb ick seggt, se kummt all:
„Fiete komm to’n Kaffee!“
(Een Kerz brennt, Kaffee und brunen Koken steiht opp´n Disch.)
Frau: Fiete, nu snack nich so lang. De Kaffeee is klor, de ward sonst koolt.
Fiete: Jo, jo ick komm.
(Se drink Kaffee un ett ´n brunen Koken.)
Frau: Also – eh, – Fiete, wat ick man noch seggen wull, düt Johr schenkt wi uns nix!
Fiete: Good. (brummt Fiete)
Frau: Wi hebbt doch allns.
Fiete: So is dat!
Frau: Wat schüllt wi uns quälen.
Fiete: Du seggst dat.
(So drinkt se Kaffee, ett brunen Koken, puust de Kerz ut un sünd sick eenig.)

(Een Week loter, twee Kerzen brennt.)
Frau: Dat blifft dorbi, du schenkst mi nix.
Fiete: Rein nix.
Frau: Denn schink ick di auck nix.
Fiete: So as wi dat affmookt hebt.
(Se drinkt Kaffee, ett brune Koken un puust twee Kerzen ut.)

(Wedder een Week loter, dree Kerzen brennt.)
Frau: Ick will dor nich sitten, heff nix, un du schinkst mi wat.
Fiete: Nich een’n Augenblick dink ick dor an, du kriggst nix!
Frau: Also nix? Liekers wi Wiehnachten hebbt?
Fiete: Jüst dorüm.
Frau: Na schöön.
(Se drinkt Kaffee, ett brune Koken un pust dree Kerzen ut.)

(Denn – een’n Dag för Hilligobend is de Frau ganz vergnögt.)
Fiete: Du büst jo bannig vergnögt?
Frau: Och – Blots so, weil nu bald Wiehnachten is.
Fiete: Du weeßt wat wi affmookt hebbt. Schinkt warrt nix!
Frau: Weet ik.
Fiete: Ik do dat nich, un du deist dat ok nich.
Frau: So is dat! Wi beide schinkt uns nix. – Fiete, – wat öber
de Wiehnachtsmann mokt, dat weet ik nich.
Fiete: Dat is öber auck ümmer dat sülbige, mit den`n
vodreihten Kerl (schimpt Fiete).

(Hilligobend givt dat den doch för jeden een Geschink un
ünnern Dannboom kummt de Snaack von sien Frau.)
Frau: Nu hett de Wiehnachtsmann jo doch een Geschink
för jeden von uns bröcht. Is jo doch ganz schöön.
Fiete: Jo, – ist dat.
Frau: Du, – öber neegstet Johr wüllt wi uns ganz gewiß nix schinken!
Fiete: (grient) Nee, – wi nich! – öber wat de Wiehnachtsmann mokt, dat weest du nich!