Witte Bohnen
En’n nich ganz to irnst nehmendet Gedicht
Dormols op’n Hochtiedsobend, neuhm Hein Kohrs sein Froo bisiet
Un sä: „Huur mol to, mien Seuten, wi twee hebbt Heirot‘ hüüt.
Nu wüllt wi tosomen hol’n, as man seggt in Freid un Leed un uns gegensietig treu“ sien. Jedenfalls so good dat geiht. Man – wi sünd jo all keen Engels un dat Leven is noch lang. Schull dat denn mol nich so klappen, meen ik, blots keen Striet un Zank.
Ik hebb mi wat Feinet utdacht, dat schall uns Geheemnis sien.
Kiek mol hier, twee schöne Dosen, een is dien un een is mien.. Schull nu in de togern Johren een von uns mol’n „Fehltritt“ don, leggt he dorför still un liesen in sien Dos‘ een witte Bohn.
Jer un denn – op uns Sülberhochtied – wüllt wi denn so ehrlich sien un wüllt uns denn de Dosen wiesen.
Na, wat meenst dorto, Katrin“?
Katrin sä blots: Jo, mien Heiner.“ Weil se veel to gücklich wüür.
Un dat ganze is intwüschen fiefuntwindig Johr al her.
Güstern harr’n se Sülberhochtied fiert, beid‘ ganz rüstig noch un frisch un as de Besöök denn gohn wüür kööm de Dosen op’n Disch.
„Büst jo’n beusen Casanova!“, sä Katirn so ganz vergnöögt.
In uns Hein sien Dos, dor lägen söben Bohn’n, meist vordrögt.
Man as Heiner nu ganz sacht von ehr Dos‘ denn Deckel bör, rööp he: „Wat is dat – fief Stück blots – kummt mi rieklich weenig vör!“
„Lot man good sien“, sä Katrin dor, hett em sacht de Wangen strokelt, „ik hebb doch in de slechten Tieden ook’n poormol Bohnsupp dorvon kokt“.
Das Gedicht von Bruno Strandt habe ich aus dem Vortrags- und Lesebuch, „Feste fiern“, entnommen, das von Gerd Spiekermann herausgegeben wurde. Das Buch ist im Quickborn-Verlag erschienen.
Helmut Dammann, Nottensdorf