Uns Gesangverein, de MGV „Eintracht von 1926“ Nöttensdörp, allns Mannslüüd, övt egenlich jeeden Diensdag. Ümmer obends Klock Acht. Dormit de Kehl ok natt is un de Töne good ruut rutsch, dreept wie uns schon ‘ne halbe Stünn vörher.

Man is jo nich neeschierig öber wat givt dat Neies, will de ein oder anner weeten. De Footballergebnisse von’n Weckend un wat nich sonst noch allns gift, mut vör’n Singen dörchkaut war’n. Noher bin’n Singen geiht dat jo nich, denn mött wie uns op de Töne konzentrier’n. Siet dree Johr hebbt wie eenen neen Dirigenten un dor mokt wie to’n Insingen ganz wat anneres, as bi den’n Vörgänger.

Bi René – dat is uns nee Chef – mött wi uns irst warm moken. Hann’n rieben, Arms un Been afkloppen, Nacken massieren un noch enegt mihr, dormit de Dörchblautung anregt ward. Jeeder mokt dat anners. Dorno kommt irst de Stimmöbungen un bevör dat denn richtig lausgeiht, schmettert wi: „Ein Bier das macht den Durst erst schön“. Na jer, dat Beer hebbt wi öber jo all vörher hat.

Denn geiht dat loos mit Leeder, de wi to de nächsten Optritte brukt. Dat sünd so enige.

Dat geiht loos bi uns in’n Dörp mit een Voanstaltung to Gunsten von de Stiftung för uns Karken. Dormit ward de Arbeit von de Karkenlüüd ünnerstützt. Denn is dor noch uns groodet Chorfestival in de Riethalle von Alpers-Janke. Dor passt fievhunnert Lüüd rin. Un so geiht dat wieder, Gottesdeenst bi‘n Erntefest, Volkstruuerdag, Gröönkaul etten, Adventssingen un vör Wiehnachten meist jedet Weekenend een’n Optritt.

Wüür mit eenmol allns vobi!

Wat bi uns in’n Dörp auck noch grode Tradition is, is Faßlom. An’n letztet Weekenend in’n Januar ward Eier snorrt. Dor mokt wie ook mit. Een Bloskapell mut ween. De speelt in jeidet Huus een Stück. Dorför spendiert de Huusfrau Eier un Wuss. As Dankeschöön givt dat för ehr ’n Köm. Dit Bruuktum geiht trüch op de Tied as de Lüüd noch bit Ostern fasten schull’n. De Knechen tröken dört Dörp un schnorrn sick Eier. Een Deel von de Eier wüürn von de Kökschen kockt un denn votehrt. So kunnen se sick noch Mol richdig satteten un mit de Deerns hebbt se denn danzt un een‘n Rund mokt. In Westfolen und annerswo in Dütschland nennt se dat Karneval oder Fasenach un an‘n Aschermittwoch is allns vörbi. Givt sogar eenen Karnevalsschloger „Am Aschermittwoch ist alles vorbei, die Schwüre von Treue, die brechen entzwei“. Neegen Maand loter hett sick denn oftmols wat instellt. So is dat, wenn Köm un Beer in’n Speel is.
Nu öber to 2020, dat Johr von Beethovens sien’n 250sten Geburtsdag. Dorvör hebbt wi düchdig övt. So ook „Freude schöner Götterfunken“ un noch enige annere Leeder mihr. Allns för de ganz groden Voanstaltungen, so in Stod in’n Stadeum, in de Fridrich-Ebert-Halle in Horborg un auck för de „Nacht der Chöre“ in de Elphi hebbt wie övt.

Jer un den keum de Virus un dat ganze Programm, wat wi övt harr’n, wüür allns för de Katt. Wüür denn nix mit dat Öven un Singen vör Publikum.
Wie hebbt de Tied nutzt as man noch mit Avstand tosommen sitten kunn. Uns Dirigent hett uns denn, wat dat mit Nauten op sick het verklaukfidelt – Notenlehre – wüür dat.

Un denn wüür dat ok vobi. Uns Gastwirt müss tomoken.

Schön‘n Schiet! Keen Beer und ok keen’n Schluck, wenn eener von uns Sangesbröder Geburtsdag hat harr un ok de Klönsnack vörn’n Singen füll flach.
Wat wis moken, is nicht to ännern, muss mit leven.

„Es geht alles vorüber, es geht alles vorbei, auf jeden Dezember folgt wieder ein Mai“, hett Lale Andersen in’n tweeten Weltkrieg sungen.
Ick glöv dormit wull de, de denn Text schreven hett, seggen: Wenn de Natur wedder utdrivt, kummt de Hoffnung op ‘ne bedere Tied. Licht, Warms, eben Sommer! Allns ward denn anners! Wi hebbt dat Beste dor ut mokt und sünd ümmer in Kontakt bleben. Öber E-Mail un WhatsApp hebbt wi uns to’n Geburtsdag graleert. Öber blots een deel hett fehlt, den’n Köm müssen wi alleen drinken un Hochleven looten güng ok nich. Diensdagsobend hebbt wi denn trotzdem een Beer tosommen drunken un dorbi mitünner mit den’n een’n oder annern telefoniert un Proost seggt.

Man mutt eben dat Beste dor ut moken, is doch nich to ännern.

Kummt wohl Mol ‘ne Tied wedder, wo man mit den Nober öber Tuun klön’n un mit em tosommen een Beer drinken un op dat egenlich schöne Leven anstöten kann.
Na, denn Prost!