Reimers harr’n veer Kinner, Jan, dat wüür de Öllste, de bi’n Discher in de Lehr wüür, denn Inge, de bi’n Kaupmann in’n Loden un in’n Huushalt anstellt wüür un Grete, de noch dat letzte Johr no School güng un Heini. Heini wüür Söben. He wüst nich so rech, op he an’n Wiehnachtsmann glöven schull oder nich.
Aff un an müss Lieschen ehr’n Jehann denn bescheed seggen, dat auk mol wedder Gild in’t Huus brukt warden de. Denn nöhm he de Recknungen un pedd los no sien Kunnen to’n kassieren. Lütten bedden bröch he denn auk mit no Huus, öber de Meisten votrösten emm op no Wiehnachten.
Reimers harr sik in de düstere Johrstied op Speeltüg anmol’n spezialisiert. De Lüüd bröchen em dat in’t Huus. In sein Warksteed stünn so einiget, wat bit Wiehnachten ferdigmokt warden müss. He kreeg dat auk ümmer wer hin. Disse Soken löt he sik glieks betohlen, öber en gullne Näs kunn he sik dormit nich vodeenen, öber wenigsten en poor Mark wüürn dat auk.
Mudder Reimers wüür dor praktisch instellt, se knüt för ehr Kinner Hanschen, Wullstrümp, Pollover oder‘n Wullschol. Heini, de de Geschinke bi Vadder in de Warksteet seeg, har auk girn mol sowat, öber dat bleev en’n Draum. To Wiehnachten wüür allns weer voschwun‘n.
Heini wüür ümmer een betten trurig, dat he nich auk so’ne fein’n Soken kreeg un dat wull sien grode Broder Jan dit Johr ännern. He segg sik, Heini krigt en Schaukelpeerd.
Heini har in de School vutellt, sien Vadder is de Handlanger von’n Wiehnachtsmann, he mutt dat Speeltüg anmol’n. De Frünn wull’n dat nich glöven un so wull he as sien Vadder mol nich dor wüür, de Jungs in de Warksteed kieken loten.
Jüst as se in de Warksteed wuul’n, brems jümm en deeve Stimm: „Holt stop, wo wöllt jie Klaukschieders denn hin?“
„Wi wull’n, wi dachen, wi heppt doch blots kieken wullt, opp dat wohr is watt Heini votellt het“.
„Soo – jie glövt dat nich? Wenn jie in de Warksteed rinnkieken wöölt, möt jie irst een Gedicht oppseggen“. He winkt en’n von de Jungs rann. „Nu man laus, eben harst du doch auk en grodet Muul“.
De fangt glicks an un rappelt sein Gedicht:

Vadder kloppt un hommert,
püttjert jeiden Daag
Mudder näht un sniedert
wat wull warden mak?
Hüür – de Jung seggt liesen
sien’n lütten Riemel her
Un de Deern, de schnitt wat
trech ut Buntpopier.
Wenn mol en wat tuschelt
is man en‘n Ogenblick –
Jeider het wat heimlichet
jeidereen för sik.
Ruppert kikt dor’t Finster
höög sik buten mit –
Schrift wat in’t Notizbauck
dat het nix vöörgitt.

„Un nu du:“

Mudder backt Kooken
un ik backt mit:
Wiehnachtskooken
bruun un witt
Wat backst du?
Mond un Sterns
Un du Marieken?
Jungs un Deerns
Un du, lütt Heini
Peerd un Schaap
un Hunn’n un Katten
un Oss un Aap
Un Wiehnachtsobend
kummt dat Best
ward allns voteert
bit op den’n Rest.

„Nu büst du an de Reig, Wi heist du?“ „Kuddel“, un he leggt auck glicks los:

Kiek in’s wat is de Heben so raud
dat sünd de Ingels, de backt dat Braud
de backt den’n Wiehnachtsmann sein’n Stuten
för all de lütten Leckerschnuuten
Nu flink de Tellers ünnert Bett
un leegt jau hin un weest recht nett
de Sünnerklaas steiht för de Döör
de Wiehnachtsmann de schickt em her
Un wat de Ingels hebbt back dat schöllt jie probier’n
Un schmeckt jau dat gaud, denn hürt se dat giern
Un de Wiehnachtsmann schmunzelt:
Nu backt man noch mihr!
Och, wenn dat doch blots irst Wiehnachten wüür!

„Dat hebbt jie gaud mockt, denn kiekt man no op dat wohr is wat Heini jau seggt hett“.
Dat lötten se sik nich tweimol seggen un wüür’n auck all in de Warksteed.
Mit grode Ogen seegen se de ganzen Speeltüg.
„Un de holt de Wiehnachtsmann denn hier bi dien’n Vadder aff?“ freug Fiete de Jung von Buur Peidersen.
„Klor“, seeg Heini, „to Wiehnachten steiht hier nix mihr in de Warksteed“.
De Beiden annern, Kuddel un Hans stün‘n dor un seegen gor nix.
Von den’n Dag an, har Heini bi de annern Jungs en’n Stein n’n Brett.
So wie de annern Johrn hebbt Jan un Heini en’n Dag för Wiehnachten de ganzen Speelsocken no de Lüüd hinbröcht un auk glicks kassiert. Se bröchen ´ne feine Handvull Gild mit no Huus.
Mudder Reimers wüür tofreden.
Hilligobend wüür‘n bi Reimers alltohop in de gode Stuv as dat an de Döör klopp.
Dat kunn blots de Wiehnachtsmann sien un richdig, he keum mit’n groden Sack angeschleept. De Grauden seggen nix, öber Heini wüür ganz opgeregt. Wat he wull dit Johr kriegen de.
„Jer Heini, wat is, du kanns doch bestimmt en Gedicht opseggen“.
„Kann ik,“ un denn legg he los:

„Lütjen Knebel bün ik man,
veel to seggen heb ik nich,
Wiehnachtsmann vogeht mi nich!“

„Dat is ´n beeten weenig,du kennst bestimmt noch en annert Gedicht“.
„Jo“!
„Na, denn man los“.

„Ik weet rein nix un vonmorgen het noch seeten.
Nu hew ik allns vogeten. So wünsch ik kott un good,
Gesundheit un frohen Maut.
Bün auk noch dor, vogang’n Johr wüür ik noch lütt, nich woor.
Nu bün ik all en’n annern Mann, de schrieben, lesen, reken kann.
Un nu wünsch ik dat Best: En scheunet Fest“!

Na, dat is denn Mol en feinet Gedicht, nu will mol nokieken op ik wat vör jau hev. He fisch för jeiden en Pokeit ut den’n Sack, blots för Heini wüür dor nix in.
Noh‘n Ogenblick segg he: „Heini, kiek mol op’n Flur noh, ik glööv dor steiht wat för di“.
Heini sus ut de Stuv un keum mit en Schaukelpeerd weer in de Stuv un strohl öber dat ganze Gesicht.‘
„Minsch, dat is mol watt. Wiehnachtsmann, du büst en’n fein’n Kerl, ik frei mi“. In den’n Moment puldert Buur Peidersen mit Fiete un en tweiet Schaukelpeerd ünner’n Arm in de Stuv.
„Nu kiek jau dat an, keen viertel Stünn hett dat duurt, dor har he dat Peerd dat Genick ümdreiht. Wat mok ik blots mit den’n Jung?“
„Fiete komm Mol her“. Segg de Wiehnachtsmann. He sett sik op’n Stohl un tröck Fiete öber sien Knee’n. Mit de Raud tröck he em poor öber.
Jan meen denn: „Wiehnachtsmann hüür op, ik mok dat Peerd heel un he kann dat denn wedderkriegen, wat meenst du dort“.
„Na good, Peidersen nimm dien Jung un treck em öfters de Uhren lang, he mut marken, dat he nich allns ümsünst krigt. Dat mark di, du hest dor auk temlich veel Schuld an, dat dien Jung so is.“
Peidersen stün op, wünsch noch schöne Wiehnachten un güng mit sien‘n Jung.
„Denn will ik auk wieder, ik mut noch in veele Hüüs. Wo man op mi tövt.

Scheune Wiehnachten wünsch ik.

Helmut Dammann